Scarlet horn gezaaid
Wat was dat een leuke verrassing; een zakje wortelzaad bij de Kiemkracht van dit voorjaar. Natuurlijk helemaal in de lijn van Stichting Zaadgoed, niet zomaar een doorsnee wortel, maar een heerlijk zoet authentiek oud ras. Waarschijnlijk is Scarlet horn een product van een ‘veredelaar’ uit de 16e eeuw die in de buurt van Hoorn woonde, vandaar de naam. Het is een korte wortel met een stompe punt, aangepast aan de Nederlandse zware zeeklei, en al een paar eeuwen door talloze enthousiaste boeren in stand gehouden en vermeerderd. Toch is Scarlet horn op een gegeven moment uit Nederland verdwenen. Gelukkig ontdekte iemand dat het ras in Amerika nog wel werd geteeld en heeft het weer naar Nederland gehaald. Nu wordt dit zeldzame ouderwetse ras in stand gehouden en vermeerderd door telers van coöperatie De Zaderij. Daar plukken wij als donateurs nu de vruchten van. Tenminste, als alles goed gaat.
In de Kiemkracht had ik gelezen dat het om een korte wortel ging. Omdat wij geen moestuin hebben, heb ik ze eind mei gezaaid in een grote ronde bak. Gelukkig waren de raapstelen zover dat ze geoogst konden worden. Die moesten namelijk plaats maken voor de wortelzaadjes. Pas later hoorde ik dat raapstelen doorgroeien als je ze afgeknipt hebt, zodat je nog een keer kunt oogsten. Helaas, dat zit er dit jaar niet meer in. Ik zal het onthouden voor volgend jaar. Dan nog maar een bak erbij.
Het is nu bijna een maand later en de kiemplantjes staan boven. Met het typisch geveerde blad zijn ze al herkenbaar als wortel. Nu nog een maand of 3-4 geduld hebben maak ik op uit de teelttips op de website. En, slik, bij teelt in een pot of zak wordt een pothoogte van 30 cm aangeraden, lees ik nu. Dat haalt mij bak niet. Ik ben gaan meten, nog niet eens de helft, maar 14 cm. Maar ik heb alle vertrouwen dat het toch wel goed komt. Wellicht wordt de stompe neus, die Scarlet horn toch al heeft, nog wat stomper mochten die de bodem raken. Zover zijn ze echter nog lang niet.
Marjolein Tiemens-Hulscher